Ik sta op wacht...

Onze laatste week in Georgie. Komende nacht om 05:10 uur vertrekken we na een heerlijke vakantie weer terug naar Holland; we hebben haar op sommige momenten toch wel gemist! En alsof de weergoden het spel meespelen, is het na de 19de in Tbilisi aangenaam warm en zal de overgang naar het Nederlandse (na)zomerweer niet al te groot zijn. De hitte van juli is verdwenen en overdag is het nu zo'n 28/29 graden. Maandagavond nemen we een kijkje bij het immens grote monument van Zoerab Tsereteli dat uitkijkt over de stad, de Tbilisi Zee en de geschiedenis van dit mooie land vertelt. Boven op de berg waait het stevig en we moeten elkaar vasthouden om niet te worden weggeblazen. In de bergen rondom Tbilisi ontwikkelt zich een stevig onweer, in de verte goed te zien door de lichtflitsen. In combinatie met de gigantische bijbelse voorstellingen die het fundament van dit kunstwerk vormen, krijgt deze avond iets magisch moois. Dinsdagmiddag nemen we buurmeisje Nini mee voor een bioscoopbezoek aan de Avenue Roestaveli: Madagascar in 3D. Voor 7,50 Lari pp genieten we in zaal 3 van deze geweldige film! Tegen het eind van de middag staat voor ons de tafel gedekt bij de overburen Soso en Nana (de ouders van Nini). Zij heeft een dag vrij genomen van haar werk om ons een waar feestmaal aan te kunnen bieden. Het wordt een gezellig samenzijn waarbij een goed glas rode wijn niet ontbreekt! 's Avonds doen we het nog eens dunnetjes over bij verre familie in de wijk Digomi. De volgende dag staat er een tocht naar het in de halfwoestijn gelegen complex David Gareja op ons programma, tegen de grens met Azerbajdjan. Nadat we de tank hebben volgegooid rijden we eerst naar Sagarejo, op zo'n 35 kilometer van Tbilisi. Daar staat de verwijzing bij de afslag naar David Gareja. De snelweg houdt hier op en al gauw rijden we door een landschap dat gekenmerkt wordt door vooral uitgestrektheid. Via de nederzetting Oedabno (hetgeen 'woestijn' betekent) komen we uiteindelijk via een steeds slechter wordende 'weg' bij een splitsing; vanaf daar is het nog 6 kilometer naar David Gareja. Op de splitsing worden we verwelkomd door een grote, blaffende Kaukasische herdershond en twee militairen. Hun aanwezigheid is het gevolg van het huidige grensconflict tussen Georgie en Azerbajdjan. Daarover straks meer. Aangekomen bij ons reisdoel parkeren we de auto in de schaduw en lopen we onder een strakblauwe hemel het terrein van David Gareja op. Het oorspronkelijke complex stamt uit de 6de eeuw n. Chr. en is gelegen in rotsachtig, halfwoestijnachtig gebied. Je kunt er geweldige wandelingen maken, genieten van de schitterende uitzichten en, ver van de bewoonde wereld, even helemaal tot rust komen. Mijn zwager en ik besluiten de stevige klim naar boven te maken en hopen op de bergrug beloond te worden met een adembenemend panorama. De wind heeft hier vrij spel en we voelen ons net als de arenden die hoog in de lucht boven ons zweven. Het pad leidt naar een kleine kapel en denken we in eerste instantie dat er toeristen in de schaduw zitten uit te rusten, dichterbij zien we dat het twee Georgische militairen zijn die er een uitkijkpost hebben ingericht. Verrekijker, portofoon en automatische wapens liggen binnen handbereik. Vanaf een punt veertig meter verder, op het hoogste punt van deze bergrug, worden wij op onze beurt weer geobserveerd door twee Azerbajdjaanse militairen die daar post hebben gevat. We zijn getuige van een absurde situatie. Azerbajdjan maakt aanspraak op Georgisch grondgebied vanwege het complex dat zich op het territorium van beide landen bevindt. Na een tijdje met de Georgiers te hebben gekletst, besluiten we ook met de 'tegenpartij' te gaan praten. De Azeri zijn allervriendelijkst en we krijgen meteen een verrekijker in onze handen gedrukt. Georgie en Azerbajdjan liggen aan onze voeten. Terug bij de kapel heeft een derde miliitair (een Azeri) zich bij de Georgiers gevoegd. De onderlinge verstandhouding op deze gedeelde berg schijnt wel ok te zijn. Na nog wat gepraat te hebben, vangen we de tocht naar beneden aan. Rond vijf uur zitten we in de auto en rond de klok van zeven uur zijn we weer thuis in Tbilisi. Het was een bijzonder indrukwekkende dag! De volgende dag maken we een heerlijk wandeling door de botanische tuin en gaan we 's avonds op familiebezoek bij Zuriko. Tamri en haar man Merab uit Eindhoven zijn namelijk deze ochtend net aangekomen! Een mooie gelegenheid om hen weer te zien. Om elf uur gaat bij ons het lampje uit en tsja, dan is het vrijdag vandaag. Onze laatste dag... Morgenochtend om acht uur hopen we veilig op Schiphol te landen en nog meer verhalen aan jullie te kunnen vertellen. Wij hebben de afgelopen weken genoten! Hopelijk jullie ook. Heel veel liefs en hartelijke groeten van ons uit Tbilisi. Sakartvelos gaumarjos!