Tskhali ar aris

Tskhali ar aris - er is geen water... Vandaag en gisteren reikte het kwik van de thermometer tot aan de veertig graden en juist op die momenten, wanneer je er eigenlijk onbeperkt gebruik van wilt maken, valt de druk in het leidingensysteem weg, en is er dus nauwelijks of geen water. De overburen lopen met emmers en jerrycans heen en weer de straat over. Bij ons is er nog water, maar hoe verder je de wijk ingaat naar boven, daar zitten de mensen zonder. Toen we deze morgen rond kwart voor twaalf terugkwamen van de begraafplaats, zag ik een grote vrachtwagen met watertank in die hoger gelegen straat staan. Een groot aantal mensen stond in de rij te wachten om hun jerrycans te laten vullen. Verderop zijn medewerkers van het waterbedrijf in de brandende zon bezig het waterprobleem op te lossen: met een graafmachine is het asfalt opengebroken. Ironisch genoeg stroomt het water in overvloed via het wegdek meters lager in de straat de put in. Toch nog even terugkomen op de begraafplaats. Ik heb er een zwak voor, geen morbide belangstelling, maar iets fascineert me bijzonder. Waarschijnlijk komt dat door de soms levensgrote afbeeldingen van de overledene, alsof ze ieder moment het leven weer binnen willen stappen. Vlakbij het graf van mijn schoonvader Giorgi, staat een immens groot, zwart marmeren mausoleum van een jongeman van 27 met een Armeense achternaam. Hij staat levensgroot afgebeeld, leren jas aan, handen nonchalant in de zakken, klaar om de bloemetjes eens flink buiten te zetten. Niet ver bij het graf van onze overbuurman en goede vriend Mito hebben de nabestaanden van iemand uit Mingrelie een kleine wijngaard aangelegd. Elk jaar worden deze druiven geoogst en verwerkt tot een goed glas wijn. Op het leven! En zo zijn er tal van dit soort 'praalgraven' te bewonderen op de Georgische begraafplaatsen. Niet om er dagelijks rond te dwalen, maar toch, zo af en toe, uit eerbied voor hen die het aardse hebben verruild voor het eeuwige.