Emotioneel zware tijden

Eindhoven gistermiddag. Veertig rouwauto's. Een even indrukwekkende als droevige ceremonie. Waardig en menselijk. Ingetogen. Strak geregisseerd. We bidden voor de slachtoffers.
Tbilisi gistermiddag. Sinds de ochtend gaat het niet goed met je. Ik krijg geen adem, zeg je. De ambulance is er razendsnel. Je ondergaat de testen met een angstige blik. Wat gebeurt er met me? Wat gaan ze met me doen? Je hand zoekt de mijne. Deda, noe geshinia. Mam, niet bang zijn. We zijn bij je.
Bichebi arian? Is er mankracht aanwezig, vraagt de arts-verpleegkundige. Met zes man tillen we je op de oranje brancard. Naar de ambu. Ik houd je vast tot je in de ziekenauto ligt. Noe geshinia. Niet bang zijn. Mari laat een traan. Er is geen plaats naast je in de ambu. Dan maar volgen. Ik blijf thuis met de kinderen. Hoe lang het gaat duren weet niemand.
Om half tien 's avonds is Mari weer thuis. Je bent in goede handen, maar heel erg zwak. Er is lang gesproken en gewogen wat het beste voor je zou zijn. De artsen van het Michailovskij-ziekenhuis in Digomi komen tot de conclusie dat de intensive care het beste is. We krijgen een telefoonnummer van de afdeling mee. Vergeefs proberen we contact te krijgen.
Hoe heb je de nacht doorgebracht? We willen het graag weten. Vreemde aanblik van een leeg bed in ons eigen veldhospitaal. Geen uitgestoken hand. Geen tskhali minda, ik wil water. Deze ochtend weer gebeld. Weer geen gehoor. Ligt de hoorn soms van de haak? Mari komt naar je toe, maar mag je niet bezoeken. Kans op infecties. Streng personeel dat geen vragen beantwoordt. Via een bevriende arts maken we voor deze avond een afspraak. We moeten je even zien.
We bidden voor je gezondheid.
Deda, noe geshinia. Niet bang zijn, mam.
Het zijn emotioneel zware tijden.