Over Heldenplein en Huwelijksnacht...

Gisteren en vandaag is het kwik gestegen tot ver boven de dertig graden. 's Nachts staat de maan, of mtvare in het Georgisch, in bijna volle glorie aan de sterrenhemel. In de verte de lichtjes van de stad die ligt na te sudderen als draadjesvlees in een braadpan. Het koelt bij gebrek aan een zuchtje wind nauwelijks af. De dag begon gisteren rond de klok van tienen en een klein uur later begon ik aan mijn wandeling richting het Heldenplein, gelegen op de zuidoever van de rivier de Mtkvari. Met een metropas op zak, wat Lari's voor eten en drinken in de knip daal ik af richting het Centraal Station van Tbilisi. De weg ernaar toe lag tot voor enkele dagen geleden nog overhoop, maar is nu weer voorzien van een nieuwe asfaltlaag. Wegwerkers waren deze week druk met het aanslepen van zware trottoirbanden, met de hand en menselijke spierkracht deed daarna de rest. Voor de ingang van het metrostation sla ik linksaf, want de loopbrug over het spoor is met zijn overkapping net een oven, waar je door de benauwde hitte constant loopt te snakken naar adem. Medelijden met de mensen die er hun winkeltje runnen! Via het autobusstation duik ik de verkoeling van het (gedeeltelijk) gerenoveerde hoofdstation binnen. Moderne zaken voor elektronica en huishoudelijke apparaten prijzen hun goederen aan. Het goedkoopste gasfornuis kost hier bijvoorbeeld rond de 300 Lari. Misschien een leuk huwelijkscadeau voor mijn zwager? In de wachtruimte van de spoorwegen begint het al druk te worden. Mensen staan in de rij om een kaartje te kopen. Ik daal verder af met de roltrap. Eenmaal weer buiten moet ik zorgen dat ik op de Avenue Koningin Tamara terechtkom. Het verkeer is een crime en dus oppassen. Zebrapaden zijn er vaak wel, maar worden door de meeste bestuurders volkomen genegeerd, net als de persoon die probeert veilig over te steken. Gelukkig zijn er ook voetgangersoversteekplaatsen met bijbehorende groene en rode poppetjes en digitale borden die keurig aangeven dat je nog twintig seconden hebt aan de veilige overkant te geraken. Onder de hoge bomen is het aangenaam wandelen langs deze drukke verkeersader. Bij de Avenue Davit Agmeshenebeli steek ik over en loop ik via de smoorhete brug over de rivier naar de andere zijde. Het water staat op een laag peil, want ik neem twee vissers waar die er hun hengels hebben uitgeworpen en gehuld in lieslaarzen de stroming trotseren. De afslag naar het circus negeer ik en vervolg mijn weg onder de dennenbomen richting een van de drukste verkeersknooppunten van de stad. Viaducten schieten onder en boven elkaar langs en ergens aan de andere kant van dit doolhof dat de naam Heldenplein draagt, ligt de kleine groene oase waar de eeuwige vlam brandt. Tsja, en hoe kom ik daar nu weer? De voetgangerstunnel is dichtgegroeid met bomen en struiken en wordt volgens mij niet meer voor het doeleinde van onderdoorsteken gebruikt. Dan maar de rotondes, afslagen en opritten trotseren en gebruik maken de middenberm en betonranden. Uiteindelijk lukt het me zonder kleerscheuren het toegangspad naar de gedenkplaats te bereiken. Een laan van cipressen leidt me naar een marmeren wand met daarin in gouden letters gegraveerd de namen van de helden die gevallen zijn in de strijd in de conflicten in Abchazie en Ossetie begin jaren negentig. Aan weerszijden van de eeuwige vlam staat de geuniformeerde erewacht. Ik benijd deze mannen niet die in deze hitte bewegingsloos hun plicht vervullen. ERTIANI SAKARTVELOSTVIS is de tekst die in het oog springt: VOOR EEN ONGEDEELD GEORGIE. Gaat onze generatie dat nog meemaken? Via de onaantrekkelijke rechteroever (autobedrijven en een vervallen zwembad) loop ik naar de Marjanishvili-brug, die aan weerszijden geflankeerd wordt door vervaarlijk uitziende leeuwen. Het gietijzeren hekwerk van deze brug bestaat overigens uit de hamer en sikkel van de ooit machtige Sovjetstaat, die ook in Georgie zijn sporen heeft nagelaten. Zeg je Marjanishvili, dan zeg je Mc Donalds. Bijkomen en afkoelen is het motto en begeleid door vrolijke Fifa-WK klanken zoek ik een plaats met uitzicht op het plein en geniet ik heerlijk van dit wereldse fastfood :) Ik neem na deze aangename pauze nog een stuk van de Avenue Agmashenebeli mee en ontdek voor het eerst in tien jaar een plaquette met de tekst: "Van november 1851 tot en met januari 1852 woonde in dit huis de grote Russische schrijver Lev Tolstoj en werkte er aan zijn eerste verhaal Kinderjaren". Fascinerend om in de voetsporen van grote schrijvers uit de Russische literatuur kennis te nemen van hun Kaukasische leefwereld. Geweldig! Uitgeput en nagloeiend van de zomerzon, ben ik rond de klok van drieen weer op het beginpunt van mijn wandeltocht. Daar tref ik een koortsachtige drukte aan die alles te maken heeft met het aanstaande huwelijk van mijn zwager. Zaterdag 12 juli is het dan zover. Vanmorgen word ik gewekt door meerdere stemmen in de woonkamer. Getuige Mamuka is te laat en tegen kwart voor acht vertrekt de huwelijkskandidaat met aanhang voor een rit van meer dan vier uur naar Chokhatauri. Terwijl zij er niet zijn, breng ik met Beso het huis op orde en kan wat ons betreft de huwelijksnacht beginnen! Net een telefoontje: het feest is al begonnen. En in Guria weten ze wel wat dat is...! Vrienden, gegroet!