Mantelzorg

Vrienden, vanuit een afgekoeld Tbilisi een hele goedenavond en in de eerste plaats van harte gefeliciteerd met de zwaarbevochten overwinning van het Nederlands elftal gisteravond en -nacht op een buitengewoon lastige tegenstander, Costa Rica! De wedstrijd begon hier om 24:00 uur en we hadden ons voorgenomen de hele wedstrijd uit te kijken, maar dankzij de witte muur van elf Costaricanen, was er nauwelijks een doorkomen aan voor Oranje en werd het dus verlengen en vervolgens de beslissing door strafschoppen. Tot kwart voor twee hielden mijn zwager en ik met moeite onze ogen open. Daarna ging bij mij het licht uit en hoorde ik vanmorgen bij het opkomen van de zon dat Oranje door is naar de halve finale! De buurmannen die het vannacht nog konden opbrengen te blijven kijken, waren verrukt over de doelman van Oranje: 2 strafschoppen gestopt! Een nieuwe held is geboren!
Voetbal is voor ons natuurlijk maar bijzaak, en ik wil echt het feestje niet bederven, wanneer ik kijk naar ons 'derde kindje', Lena. Mijn hart brak toen ik gisteravond na een heerlijke ontvangst op de luchthaven van Tbilisi thuiskwam en Lena in de woonkamer in haar bed zag liggen. Marika en ik hebben samen gehuild. Lang gehuild en elkaar getroost, Lena door haar witte haren gestreken, tegen haar gepraat, elkaars handen vastgehouden en haar gekust, heel veel gekust. De zorg voor Lena ligt grotendeels bij Marika en haar broers. Verschonen, eten geven, omdraaien, wondverzorging, is een dagtaak geworden, want Lena kan zelf helemaal niets. Hulde en diep respect voor mijn eigen helden die met zoveel liefde hun moeder terzijde staan. Soms dan wenkt Lena me met haar hand en ga ik even naast haar zitten. Zacht knijpt ze dan in mijn hand en wrijft over mijn vingers. Rogor gar dedi? En altijd gaat haar duim omhoog. Zo ziek, maar oh zo sterk. Wat fijn dat zij in deze uiterst moeilijke tijd met de mantel der liefde wordt bedekt, want dat is wat mij betreft de essentie van mantelzorg. Lenas gaumarjos! Vrienden, gegroet!