Gedeeld verleden, gescheiden heden...

Het is dinsdagavond. Na een bezoek aan de familie Sabiashvili komen we op de terugweg langs een militair ereveld. Boven het toegangshek staan in het Georgisch en in het Russisch de woorden ' Onsterfelijkheid voor de gevallenen, 1941-1945'. Eenmaal door het roestige hek staan we oog in oog met een Sovjet-Russische SU 85 (of 100) tankjager, waar rondom welig onkruid groeit. Het looppad wordt geflankeerd door grote rotsblokken, voor elke (voormalige) Sovjetrepubliek een. Het gras staat hoog en vijf rotsblokken zijn tussen het groene gebladerte van struiken verdwenen. Langs het looppad strekken zich links en rechts rijen met kleine vierkante grafstenen uit. Op elke steen staat een Sovjetster, een naam met initialen en een nummer. Vele stenen zijn overwoekerd, liggen los of zijn nauwelijks nog zichtbaar. Op de zuil, welke samen met een vrouwenfiguur het hoofdmonument vormt, staan indrukwekkende woorden, maar is tevens met zwarte graffiti bekladderd Wat een droevig beeld en een wereld van verschil met de staat waarin de militaire erevelden in Europa verkeren. In Georgie is de bevrijder van toen de bezetter van nu en het is op dit ereveld duidelijk te zien dat onderhoud ervan geen prioriteit geniet. Sterker nog, voor de bouw van het nieuwe parlementsgebouw in de tweede stad van Georgie, Koetaisi, werd enkele jaren geleden een Tweede Wereldoorlog monument opgeblazen, hetgeen felle Russische reacties opriep. Op deze plaats van bezinning toont zich anno 2013 de verstandhouding tussen de Georgische en Russische staten glashelder: een gedeeld verleden, een gescheiden heden. En inmiddels zijn er al weer andere erevelden aangelegd, goed onderhouden en frequent bezocht door nabestaanden. Hier liggen alleen Georgische gesneuvelden....gevallen in de strijd tegen Rusland. Tsja, onbeheersbaar die achtertuin.