Dood van De Witte Vos

De vrouw van buurman Gela zit met de familie in Zugdidi en dus heeft Gela het rijk alleen. Laten we een biertje gaan drinken, zegt hij nadat hij Lena heeft begroet. Modi, modi en geeft me een knipoog. Gela houdt van een biertje en de knipoog is veelzeggend. Een biertje alleen is niet genoeg, en door de regen loopt Gela richting de winkel. Hij komt terug met een 2-literfles Zedazeni bier en een fles aragi (lees wodka). Marika en buurjongen Beka proberen Gela ervan te overtuigen dat ik geen aragi drink. Dat is nog een hele klus, want tenslotte is Gela de man die me uitnodigde voor deze avondborrel. Uiteindelijk zet hij die fles weer onder de tafel en schenkt hij onze glazen vol. Na enige tijd sluit Mamuka zich bij ons aan. Stoel bijschuiven, glas vullen, gaumarjos! Al is het niet gebruikelijk om met bier een toost uit te brengen. Bier schijnt wat toosten betreft, gereserveerd te zijn voor 'slechte mensen'. En dat brengt onze borrelpraat op de dood van De Wiitte Vos. Vandaag, maandag 7 juli 2014, is namelijk de oud-president van Georgie en oud-minister van buitenlandse zaken van de Sovjet-Unie, Eduard Shevardnadze overleden op de leeftijd van 86 jaar. Gela heeft geen goed woord over voor de man die in westerse ogen samen met Gorbatsjov de hereniging van beide Duitslanden en uiteindelijk de val van de Sovjet-Unie in gang heeft gezet (precies de reden waarom bijvoorbeeld in Rusland Gorbatsjov bepaald niet populair is). Ediko mogda, izit? Eduard is dood, weten jullie dat? Ik wist van niets, maar aan mij trokken in sneltreinvaart Eduards tekortkomingen voorbij. Of het allemaal waar is, zal uiteindelijk de geschiedenis uitmaken. De laatste jaren bracht Shevardnadze door in zijn residentie en verscheen hij niet meer in het openbaar. Het was in deze residentie dat Marika en ik in de zomer van 2006 de oud-president ontmoetten. Het was een paar dagen voor mijn vertrek terug naar Nederland. Marika vroeg wat ik nog zou willen doen. Laten we thee gaan drinken bij Shevardnadze, zei ik voor de grap. Maar niet veel later zaten we in een taxi die ons naar de residentie bracht. Het regende en gewapend met paraplu stonden we voor het toegangshek. De secretaris die de afspraken regelt was zojuist vertrokken, maar als u dit nummer belt, dan...
Afijn, zo gezegd, zo gedaan. De volgende ochtend heeft Marika het nummer gebeld en kreeg te horen dat we van harte welkom waren. Als reden voor het bezoek gaven we op de memoires die Eduard net had gepubliceerd te willen vertalen in het Nederlands. Na het telefoontje en het ongeloof over de toestemming, stapten we weer in de taxi, kochten onderweg rode gladiolen voor het graf van Eduards vrouw en thee. Wederom stonden we voor het toegangshek. Onder de arm de memoires, een paraplu en een fototoestel. De lijfwachten begroetten ons allervriendelijkst, controleerden of het fototoestel niet een of ander explosief bevatte, lieten me er foto's mee maken en namen de paraplu in bewaring. Een van hen ging ons voor naar het graf van Eduards vrouw. Uit respect legden we de rode gladiolen neer. Als in een film liepen we naar de woning, het hart kloppend in onze kelen. De lijfwacht klopte op de deur, deed deze open en daar stond De Witte Vos. Het was een hartelijke ontvangst. We waren alleen met de oud-president en mochten hem alles vragen. We hebben foto's gemaakt en hem zijn handtekening in de memoires laten zetten. De ontmoeting duurde meer dan een uur en bij het afscheid grapte Shevardnadze nadat hij van Marika en mij een kus op zijn wang had gekregen (ja, hij was een soort opa figuur): ik kus eigenlijk geen mannen meer, dat heb ik in mijn leven genoeg gedaan. Rare jongens die Georgiers :) Zondag volgt het slotstuk: dan wordt Eduard naar zijn laatste rustplaats gebracht. Of het een staatsbegrafenis wordt? U hoort nog van mij. Vrienden, gegroet!