Afscheid nemen bestaat niet...

Tbilisi vanmiddag.
Het is even na vieren.
Mari en ik lopen de hal in van het 'Archangel St.Michael multiprofile clinical hospital'.
Rechts naast de ingang staat een zwarte telefoon.
Mari toetst het nummer van de afdeling in en krijgt het hoofd afdeling aan de lijn. mevrouw Ketino.
Tussen vier en vijf zo was gisteren afgesproken.
'U bent te vroeg'.
Het is vijf over vier.
We kunnen naar boven komen, want daar lig je.
Op de vijfde verdieping. Intensieve zorg.
Sinds je opname een paar weken terug heb ik je niet meer gezien.
Afgelopen maandag was een zware dag.
De doktoren worstelden vijf uur om je extreem lage bloeddruk weer op peil te krijgen. Het ging zo slecht dat we het ergste vreesden.
Hoe zal het nu met je zijn?
We lopen door hele lange gangen. Komen bijna geen mens tegen.
De lift brengt ons naar de vijfde.
Vanuit de lift kijk ik naar binnen door de openstaande deur van de intensive care. 'Daar ligt bebo'. De monitor laat lijntjes en getallen zien.
Voordat we naar binnen mogen, heeft Mari nog een heel gesprek met mevrouw Ketino.
"Komen jullie maar verder'.
We krijgen blauwe ic-jassen aan. We geven het eten af aan het verplegend personeel. Ja, dat neem je hier zelf mee voor de patient.
In eerste instantie herken je me niet.
Vreselijk moeilijk je hier zo te zien liggen.
Me shen miqvargar dedi. Ik hou van je, mam.
Mets. Ik ook van jou.
Fijn je hand vast te kunnen houden.
Al is het maar tien minuten.
Morgen komen we nog een keertje langs.
Een kus op je voorhoofd.
Je opgeheven hand.
Tot morgen.
Miqvargar Leni. Jalian miqvargar. Heel veel.
Moge de engel Michael je beschermen.